Отец Павел Ковзанович Фото сын Александр (Алек) Ковзан (Ковзанович) где-то 1936г Его брат, Джон Ковзан, погиб в 1959 г с женой и двумя детьми в авиа катастрофе. Они похороненны в штате Вашингтон. Одна дочь Лора выжила. Посмотреть вложение upload_2024-8-10_21-58-31.jpeg
Неизвестная семья, Клэрмонт. Скорее всего 1910е гг. Мода очень напоминает 1910е и по прическам и по одежде. Либо это американцы, что было бы очень удивительно. Либо это семья иммигрантов которая там уже осела давно, т.к. все у них с иголочки по-американски. Очень старое фото.
О, прадстаўнік не самага распаўсюджваннага прозвішча ў "Грыневічах", паходзілі ад Самуіла Каўзановіча з в. Дзераўно (жыў ў 18-19 ст.), пасля рассяліліся ў весках Грыневічы і Дзераўно. Было верагодна два Паўла, абодва з Грыневіч. Першы Павел 1884 г.н. Прыехаў у Спрынгфілд (Вермонт) да брата у 1912 годзе (маніфест). Дома засталася маці Марыя, якая яшчэ па перапісу 1916 значылася як гаспадыня двара ў в. Грыневічы. Другі(?) Павел, сын Дзям'яна, прыехаў верагодна раней за першага Паўла. Да яго ў 1913, таксама ў Спрынгфілд, прыехала яго сястра Пелагея (маніфест). Іх бацька Дзям'ян таксама значыцца ў перапісы 1916 як гаспадар. Карацей, на фота сын аднаго з іх.
Пакуль самыя першыя ў Клермонце гэта Іван Кузміч з в. Асінцы, Франц? Шчэрба з в. Бакунькі і Васіль Бахар з "Вілейкі". Да іх усіх у 1907 годзе рознымі рэйсамі прыехалі іх жонкі і сваякі. Магчыма на фота хтосьці з іх, ці ужо тых, хто першапачаткова прыехаў у Спрынгфілд, і пасля перабраўся ў Клермонт. Там выбарка большая
Не заўважыў што там Петр Паўлавіч Каўзановіч). Маніфеста Пятра няма, значыць гэта яшчэ адзін. Можа да яго прыязджаў першы Павел
Я нашла некоторые журналы с фотографиями выпусников старшей школы Клэрмонта. Там есть выпускники школы второго поколение иммигрантов за 1939 г за 1941 г за 1943 г за 1944 г Там их больше, если смотреть в низу страницы У меня есть 1937 год, я отсканирую, выставлю. Журналы Выпускников школы в Спринфилд, Вермонт начинается с 1950х В городе могло быть несколько школ. Надо смотреть на аддрес и название школы. А Мериден, Конн, очень много журналов можно начать тут1910 там и 20 и 30е есть
Дзякуй вялікі за ліст, вельмі цікавы прыклад мовы імігрантаў першага пакалення. А ці ведаеце вы хаця б б прыкладна, у якім годзе быў напісаны ліст?
Провели видио-общение с Американским дядей(84 года, самый младший ребенок беларусов эмигрантов первой волны). К сожалению русского языка не знает. знает па беларуску всю сельхозпродукцию(БУЛЬБА.агурок,морква.цыбуля.бурак...). Конечно Матка и Батька. Гарэлка. Больше всего порадовал беларускай шуточной песней. Дети ,внуки и правнуки соответственно русского не знают. Но дальше уже пошли смешанные браки. Еще его родители завещали ,что бы он нашел родственников со Старой Родины.Чем он активно и занимался на разных ресурсах последних лет 15.
Ситуация с языком у детей иммигрантов примерно такая (не зависимо 100 лет назад или сейчас). Если папа и мама говорят на русском дома и ребенок дома до школы, то он будет говорить с ними по-русски, как только отдаем в школу, то в течении 1 года, а то и быстрее, ребенок перестает говорить на русском языке и уже даже дома говорит предпочитая английскй. Очень быстро дети вообще не хотят гоаорить на русскои приходится заставлять, угрожать и т.д. Только если родители вообще не учат англ. и живут в очень русской среде, дети будут говориться и ними по русски.т.к. нет выбора. В случае с моими Шинкевичами, Евдокия знала очень мало англ. языка, т.к. она занималась домом и не работала, говорила только на русско беларусском языке. Её муж работая на заводе выучил язык и мог общаться. Оба были не грамотными в русском языке. Их дети говорили на таком же мешанном языке. Вы не представляете как быстро забывается не используемый язык. Это ужас! Так что после смерти родителей, дети практически все забыли.
Дарэчы цікава як гэта адбываецца на практыцы, пазнавальна. Бо для мяне заўсёды было не зразумела, як мая бабуля, якая нарадзілася на тэрыторыі суч. Польшчы, у беларускай вёсцы (на Падляшы), дзе людзі размаўлялі на нейкім мясцовым "суржыку", нешта беларуска-украінска-руска-польскае, пераехаўшы ў Беларусь у 13-14 год, ужо к гадам 20 размаўляла чыста на рускай мове, і нават нешта выкладала ў школе. Ад яе ніколі не чуў нават такіх слоў як бульба, лыжка і г.д., пры тым што яе маці, якую яе яшчэ застаў жывою, захавала набор слоў і выразаў з сваёй радзімы. Больш таго бабуля і маю маці адвучала з дзяцінства ад "беларускіх" слоў, якія яна набірала пасля лецішча ў сваёй бабулі ў вёсцы. Заўсёды здзіўляла як хутка людзі могуць інтэгравацца ў іншае моўнае асяроддзе.
Всё зависит от людей. Моя одноклассница 12 лет живёт в Америке,получила гражданство. Имеет двойное-российское и американское. Уехала к дочери,она вышла замуж за американца. 3 внуков не говорят по русски,старшая немного понимает. Дочь не хочет говорить с детьми по русски, ей проще по английски. Моя подруга очень болезненно это воспринимает. Говорит с внуками по русски и тут же переводит. Сама пропагандирует родной язык в Америке,ведёт курсы,занимается индивидуально. Самому старшему её ученику 74 года. Этнический русский,богат, у него желание выучить язык родителей. Много учеников-детей эммигрантов,родители хотят,чтобы дети знали родной язык. И как ни странно ,много американцев разного возраста,которые хотят выучить язык!
Ну раз уж зашел разговор, то расскажу о себе. Как говориться открою карты. Я живу в США более 20 лет, мои дети американцы (а думала ли я когда-то что в девичесте что так расположит Господь!) у меня много русскоговорящих знакомых с разных углов бывшего СССР. Я очень хотела что бы мои дети говорили по-русски, но не вышло. Муж американец, он немного говорит по- русски. Я пыталась начать учить их опять, но многие мои попытки были не удачными, им было совсем не интересно это дело. Только теперь когда они уже почти взрослые, у них появился инетерс и мой сын активно учит русский язык со мной. Он заставляет меня разговаривать с ним по- русски. Поэтому я очень понимаю вашу подругу. Мои родители тоже были очень опечалены, теперь радуются , что хоть могут чуть чуть поговорить. Многое зависит от человека и его лингвистических способностей, я вижу эту разницу в своих детях. Муж моей американской подруги русский, а дети приходили ко мне на занятия по русскому. Даже так бывает. Про себя скажу, что когда я долго не общалась ни с кем по русски, кроме бытового разговора с мамой, я не могу говрить на какие то специфические темы, я просто забыла слова, они просто не приходят в голову. Может это звучит странно, но это так. Я знаю что я не одна такая, когда мы собираемся на пикник с другими семьями, мы вставляем много англ. слов в разговоре. Про рукописание я вообще молчу, все буквы прописные путаются, нужно по практиковатся несколько дней что бы все выглядело по-русски. Так что если я тут что то пишу и оно звучит странно, то извиняйте. Теперь вы знаете почему.
Детям выучить язык без проблем, молодым легко, бабушкам и дедушкам сложно, моей маме - невозможно А вообще все зависит от окружения и желания, как у нас говорят, если бросят, то ты либо плывешь, либо тонешь. Как моя мама говорит, жизнь прижмет, вспомнишь и те слова которых и не знал это из ее личного опыта!
Дарэчы, есць такі расказ "Тры пуды жыта" беларускага пісьменіка Івана Мікалаевіча Пташнікава. Сам расказ як ў 1950-я гады да жыхароў всак Сушкава і Задроздзя прыязджалі з КДБ і апрашвалі блізкіх сваякоў, тых каго ў 30-я гады рэпрысіравалі і ў якасці кампенсацыі давалі жыта. І самае цікавае што дзеючыя ліца рэальныя. Мужа галоўнай гераіні рэпрэсіравалі ў 1937 годзе, і ў расказе прыведзена размова паміж галоўнай гераіні і прадстаўніка КДБ, у якой яна расказвае як у 1911-1915 годы была ў Амерыцы ў Спрынгфілдзе(!), згадваецца і Кевані(!). Я даўно чытаў гэты расказ і неяк пра гэтыя падрабязнасці забыўся. Вось урывак, які тычаўся ЗША: "Ён сядзеў за сталом і цяпер пісаў на белым-белым лісце паперы, хуценька і акуратненька. - Ну, а з Сяльвестрам як вы пазнаёміліся? - Я ж гавару, у Амерыцы. Не-е... Туды мы разам не ехалі. Адтуль ужо ў пятнаццатым годзе дамоў варочаліся разам. Пажаніўшыся. Пазнаёміліся з ім у чатырнаццатым, у чатырнаццатым і пажаніліся. А калі вярнуліся з Амерыкі ў пятнаццатым годзе, Сяльвестру праз два тыдні ўзялі ў царскую армію. Эха-ха... духу не перавяду... Гэта ж як усё роўна я сёння побач з ім на параходзе... Як з вамі. Усё помню, не забылася... - Я вас папрашу. Раскажыце пра Амерыку больш падробна. - Пра Спрынгфілд? У Спрынгфілдзе, дзе я апынулася, Сяльвестра быў спачатку чорнарабочым, як і я. Пасля ўжо знайшлі работу на фабрыцы. І ён і я, яшчэ не ведаючы адно аднаго. На фабрыцы мы і сышліся. На фабрыку мяне ўзяў сам гаспадар. Выбраў з усіх і ўзяў. Фабрыка была невялікая. Перараблялі ўціль - рыззё па-нашаму, па-вясковаму. Толькі ў нас па вёсках ездзіў на калёсах Бэрка і крычаў: «Шарсцінне, варсінне і шчоткі благія...», і яму бабы зносілі анучы з усёй вёскі да Петрусіхі ў канцылярыю. Бэрка даваў за рыззё мыла, фарбу, кручкі - рыбу лавіць. А ў Спрынгфілдзе была фабрыка: чыста, культурна. І прывозілі туды здаваць такую адзежу, якую ў нашай вёсцы насіць бы ды насіць, якой, можа, і ў вочы не бачылі. Я з паўгода стаяла ля вялікага стала - бліскучага, вузкага і доўгага. І мне падавалі адзежу на стол нейчыя рукі аднекуль знізу - я нават не бачыла чалавека. Рукі, адзежа - і ўсё. Я раскладвала на доўгім стале штаны ці рубашку і вострымі ножніцамі ці нажом адпарвала гузікі, аплікі, кнопкі, спронжкі і скідвала іх у вялікую фанерную скрыню, якая за дзень напаўнялася да краёў... Чыстую, без ніводнага гузічка ці шпілечкі, апратку я перакідвала на другі стол, які стаяў вышэй і з якога яе зноў зграбалі адны рукі - чалавека відаць не было, увесь быў завалены адзежай. Гузікі-то я зразала лёгка, але ўсягды баялася, бо мяне папярэдзілі, каб не трапіла ад мяне на другі стол, што стаяў вышэй, адзежына з чым жалезным у кішэнях, і я акуратненька, з увагай усягды лазіла па іх, выварочваючы і атрасаючы ад пацярухі, пылу і табакі. Чаго толькі ў тых кішэнях ні знаходзіла: гадзіннікі, ключы, іголкі, шпількі, расчоскі, ножыкі, ножнічкі і такія штучкі, якіх я і ў вочы ні разу не бачыла. У кішэні доўгіх і вузенькіх чорных вельветавых штаноў я адзін раз і знайшла пярсцёнак, залаты, шырокі, на вялікі палец у чалавека. Блішчаў так, хоць аслепні. Я, спужаўшыся не ведаючы чаго, аддала яго самому гаспадару фабрыкі. Паднялася высока наверх, спыталася, дзе ён, мяне пусцілі, і я паклала пярсцёнак перад ім на стол і сказала, як і што. Ён доўга на мяне глядзеў, паказаў на крэсла, каб села. Перапытаў раз, другі. Пасля паклаў пярсцёнак у вялікі жалезны сейф, дастаў адтуль адзін новенькі даляр і даў мне ў рукі. Падзякаваў. З таго дня мяне перавялі да вышэйшага стала, дзе і стаяў Сяльвестра. Гэта я яго рукі бачыла ўвесь час, калі падкідала яму ўверх адзежу, нават запомніла іх, не бачачы самога чалавека. Нож і ножніцы гаспадар перадаў яму, а я цяпер толькі выварочвала кішэні. А той вялікі залаты пярсцёнак і злучыў нас з Сяльвестрам наўсягды... Што было ўчора, пазаўчора, я ўжо не скажу. А тое, даўнейшае, помню... Як і Сяльвестру. Вось так мы і пазнаёміліся... - А хто ў Сяльвестры з родзічаў яшчэ быў ці цяпер жыве ў Амерыцы? І ў вас хто? - У мяне нікога не было. Я адна паехала і вярнулася. А ў яго была сястра, Ефрасіння. Прузына - па-нашаму, па-вясковаму. У Кеваніі. Памёрла ўжо. Не помню добра, разам яны ехалі ў Амерыку ці яна перш, а яго паклікала. Яна была за яго старэйшая. Мы там сустракаліся. У госці ездзілі адны да адных. Я нават адрас яе помню: 714, Мэйн-стрыт, Кеванія, Ілінойс. Ці перапісваліся? Перапісваліся. І да трыццаць сёмага года, і пасля вайны, калі ўжо Сяльвестры не было. Яшчэ хто ў яго з родзічаў? Блізкіх? Брат Савэрка. З'ехаў з дому, як і Сяльвестра. Сяльвестра ў Амерыку, а ён - у Сібір. Іх таксама было ў сям'і два браты і пяць сясцёр. І ў Сібіры Савэрку таксама забралі ў трыццаць сёмым. І цяпер ні слуху ні духу, хоць мы і пісалі. Хто сёстры? У Сяльвестры, апроч Прузыны, былі яшчэ чатыры сястры. Ганна - у Красным, Наста - у Грыневічах, Марыля - тут, у Сушкаве, і Алімпіяда, па-вясковаму Улімка. Ганна і Наста памёрлі, Марыля падарвалася ў вайну на міне, а Улімка жыве ў нашым Задроздзі. Мы з ёй адны з усіх блізкіх засталіся. Дажываем і мы. Э-ха-ха..."" "- Было. У чатырнаццатым годзе ў Амерыцы Сяльвестра выступаў на спаборніцтве. Дужаліся. І я была там. Сяльвестра і перамог некага. Паклаў на лапаткі. Той і даў яму гузік ад свайго пінжака на памяць. І Сяльвестра даваў нешта яму на памяць. Мы і прывязлі той гузік з Амерыкі. На ім была нейкая літара. Толькі не свастыка. Смеху варта. Той гузік забралі пры вобыску пагранічнікі... - А вялікую амерыканскую хустку? Знайшлі пры вобыску? - А што, дамоў з Амерыкі я павінна была голая ехаць? Я не толькі хустку прывязла... - А чаму вы вярнуліся з Амерыкі? - Скажу вам праўду. Я ўжо нічога не баюся. З Амерыкі сама я не вярнулася б. Нізашто... Але я выйшла замуж. А Сяльвестру праз год дамоў пацягнула. Толькі дамоў... Пацягнула на згуб галавы. Як чуў сваю пагібель і шукаў яе. Не паехалі б адтуль - дык і жылі б дагэтуль, як усе людзі. А што я павінна была рабіць? Кінуць Сяльвестру? Я за яго была на два гады старэйшая... Я і вярнулася разам з ім."
Ваш рассказ и рассказ Никиты Петрашко из Ходаков одинаковы по сути о работе на фабрике в Спрингфилде. Но является ли Сильвестр Лазаревич Пташник дедом писателю
Гэта не мой расказ, крыніцу я ўказаў, надрукаваны ен недзе ў 1998 годзе. Мэтай капаць генеалогію пісьменіка я сябе не ставіў, гэта па замежамі маіх інтарэсаў.
Как интересно! Такие детали в истории даже не придумаешь! Спасибо за историю! Такое ощущение что репрессировали всех мужчин кто выезжал и вернулся и даже тех кто роднился. Хотелось бы найти больше таких историй, только боюсь что их практически нет.
